Πόσο βαριέμαι...

Η λέξη βαριέμαι έχει μπει λίγο πολύ στην ζωή όλων μας.Τι γίνεται όμως όταν έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας μας?Όταν δηλαδή σηκώνεσαι και βαριέσαι και γενικότερα όλη την διάρκεια της ημέρας νοιώθεις αυτήν την ανυπόφορη ανία και βαρεμάρα?Είναι πραγματικά πολύ κουραστικό.Σε κουράζει και σωματικά και ψυχολογικά!Και είναι άδικο!Σε έναν κόσμο γεμάτο ερεθίσματα και πράγματα να κάνεις είναι άδικο να βαριέσαι,είναι άδικο να μην ξέρεις τι να κάνεις!Ίσως φταίει και ο περίγυρος του καθενός,ίσως φταίει η ψυχολογία.Σίγουρα είναι μια αλυσίδα πραγμάτων αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βρούμε πώς να την αντιμετωπίζουμε!Εδώ βέβαια μπαίνουν και άλλα πράγματα στην μέση.Πράγματα που σε κάνουν να προτιμάς να μένεις στην βαρεμάρα σου απο το να ψάχνεις αυτό το κάτι που θα σε ευχαριστήσει,που θα σε κάνει να ξεβαρεθεις!Είναι περίπλοκη ιστορία η βαρεμάρα...Και δυστυχώς λίγο πολύ την αφήνουμε να μας υποβιβάζει και να μας νικάει.Καθόλου σωστό αλλα πολύ εύκολο.Γιατί καλώς η κακώς όλοι πάντα ψάχνουμε την εύκολη λυση για να αποφύγουμε τα προβλήματα..Και το χειρότερο?Αναρωτιόμαστε γιατί δεν έρχεται αυτό το κάτι!Πώς θα έρθει αν δεν το ψάξουμε,αν δεν το αναζητήσουμε?Πρέπει να ψάξουμε ρε γαμώτο!Πρέπει να το αναζητήσουμε..Και ας βαριόμαστε...Και ας βαριόμαστε πολύ...Ειδικά αυτή η φράση βαρέθηκα να βαριέμαι έχει γίνει σλόγκαν...Κατάντια ρε γαμώτο..Πραγματικά είναι κατάντια γενικότερα η κοινωνία αλλά αυτό καλύτερα να το θίξουμε σε κανένα άλλο θέμα..Καληνύχτα λοιπόν και αν κατι σε κουράζει...δεν βαριέσαι...σταμάτα να το κάνεις ;)

Η τελευταία φορά

Έχω ένα φίλο που όταν κρύβομαι
Με βρίσκει πάντα
Οπου κι αν πάω μ΄ ακολουθεί σαν σκιά
Οταν του λέω πως δεν αντέχω πια να ζω για πάντα
Λέει, πες πως είναι η τελευταία φορά

Ετσι επιστρέφω πάντα
Στη χώρα του πουθενά
Βγαίνω στους δρόμους πάντα
Σαν να’ ναι η πρώτη φορά


Εχω ένα φίλο που όταν κλαίω γελάει πάντα
Οταν γελάω κλαίει κρυφά
Γράφει ένα κύκλο στον αέρα και μου λέει πάντα
Κάθε φορά είναι η τελευταία φορά

Ετσι επιστρέφω πάντα
Στη χώρα του πουθενά
Βγαίνω στους δρόμους πάντα
Σαν να’ ναι η πρώτη φορά...


Πόσες φορές έχουμε πει ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που κάνουμε κάτι,ή είναι η τελευταία φορά που συμβαίνει αυτό.Δυστυχώς ή ευτυχώς ποτέ δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορα που θα συμβεί κάτι στην ζωή μας.Και εμείς σαν ακούραστοι στρατιώτες,σαν αγαλματένια πιόνια πρέπει να συνεχίσουμε τον δρόμο μας.Έναν δρόμο χωρίς νόημα,ένα δρόμο δυστυχισμένο γιατί ποτέ η ζωή δεν ειναι ευτυχισμένη.Υπάρχουν μόνο κάποιες ευτυχισμένες στιγμές για να σπάνε αυτήν την σιωπηλή αλλα δυνατή πορεία της ζωής.Όσο και αν κουραστούμε,όσο και αν θέλουμε να τα παρατήσουμε οι ευθύνες,ναί αυτές οι καλές κυρίες,θα μας σηκώσουν και θα μας σπρώξουν για να συνεχίσουμε.Ναί,να συνεχίσουμε την ζωή του πουθενά και του τίποτα που είναι τόσο εύθραυστη όσο ενα κρυστάλλινο ποτήρι γεμάτο γλυκό και δροσερό κρασί.Έτσι λοιπον ξεκινάω και εγώ σε αυτόν τον ιστότοπο να γράφω και ίσως πάψω να φοβάμαι ότι οι τόσο εύθραυστες σκέψεις θα χαθούν ή θα σπάσουν...